Η παγκόσμια συζήτηση για το ποσοστό κούρεματος έχει κορυφωθεί πλέον.
Θεωρείται "σίγουρη" και μάλιστα στον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο υπάρχουν δημοσιεύματα και απόψεις για το ύψος του haircut, με κυρίαρχη την άποψη για 50%.
Αν μάλιστα κάποιος δει και τις πράξεις της κυβέρνησης, θα καταλάβει με ευθύνη της πως τα ελλείμματα δεν μειώνονται, τα μέτρα δεν εφαρμόζονται, σωστές αποφάσεις δεν παίρνονται, άρα μάλλον μία διαγραφή χρέους έρχεται ολοένα και πιο κοντά.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν συμφέρει τη χώρα και τους πολίτες μία τέτοια διαγραφή χρέους. Αν δηλαδή από τα 370 δισ. ευρώ χρέος πρέπει να μείνουν τα μισά ή κάτι παραπάνω από τα μισά, αφού τα χρέη προς την τρόικα δεν μπορούν να διαγραφούν ή να περικοπούν.
Αρχικά πρέπει να κάνουμε μερικούς υπολογισμούς με νηφαλιότητα, χωρίς απερίσκεπτους ενθουσιασμούς. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν στην κατοχή τους ομόλογα αξίας περίπου 60 δισ. ευρώ, άρα αν πάμε σε κούρεμα 50% πρέπει να βρουν 30 δισ. ευρώ για να καλύψουν την απώλεια από τα ομόλογα.
Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν τοποθετήσει 26 δισ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα, άρα θα χάσουν 13 δισ. ευρώ. Αυτές οι απώλειες των ταμείων (13 δισ.) πρέπει να δοθούν οπωσδήποτε πίσω στα ταμεία για τη διατήρηση ανεκτών συντάξεων και για πολλούς άλλους λόγους.
Πρέπει, επίσης, να συνυπολογιστεί και το αποτέλεσμα του ελέγχου της BlackRock στις ελληνικές τράπεζες. Υπάρχουν πληροφορίες που αναφέρουν ότι από τον έλεγχο θα προκύψει ανάγκη 12 δισ. ευρώ. Το σύνολο των κεφαλαίων, λοιπόν, που θα απαιτηθεί ανέρχεται στα 55 δισ. ευρώ. Τα χρήματα από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μπορούν να φτάσουν τα 30 δισ. ευρώ, άρα τα χρήματα δεν επαρκούν. Από πού θα βρεθούν;
Πρέπει αυτή η παράμετρος να επιλυθεί σύντομα. Οι τράπεζες πιθανότατα θα προσπαθήσουν να αποφύγουν την κρατικοποίηση πουλώντας περιουσιακά στοιχεία, αλλά και πάλι τα νούμερα δεν βγαίνουν. Επιπλέον, πρέπει να δούμε σε ποια τιμή θα αποκτήσει τις τράπεζες το κράτος. Εάν, για παράδειγμα, το PSI πάει στο 50% και γίνει ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στις τρέχουσες ή σε πολύ χαμηλότερες τιμές όπως αναμένει η αγορά, οι επενδυτές θα καταστραφούν.
Σημειώνεται πως σήμερα οι κεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών είναι στο 1/4 έως 1/6 της εσωτερικής αξίας (price book). Πρέπει να υπάρξουν 3ετείς options υπέρ των επενδυτών στην ίδια τιμή όπου θα μπει το ΔΗΜΟΣΙΟ.
Σήμερα στο Χ.Α έχουν επενδύσεις 15.000 φυσικά πρόσωπα από το εξωτερικό, 5.200 ξένοι θεσμικοί, 1.000.000 ιδιώτες Έλληνες και 900 Έλληνες θεσμικοί και ταμεία. Αυτοί γιατί να μην αποκτήσουν τη δυνατότητα μέσα σε 3 χρόνια να αγοράσουν κοινές μετοχές στην τιμή κρατικοποίησης;
Επιπλέον, αν το κούρεμα είναι 21% - 50% για τους ιδιώτες στα ομόλογα, γιατί να μη γίνει ίδιο κούρεμα και στους μισθούς των υπουργών, κρατικών αξιωματούχων, κρατικής επιχορήγησης κομμάτων κ.ά. Το ίδιο κούρεμα να γίνει και στο ποσοστό των δανειστών του πρώτου πακέτου.
Η λύση, λοιπόν, δεν έρχεται μόνο από "κούρεμα" κατά 50%. Σίγουρα μία απαλλαγή 120 - 150 δισ. ευρώ χρέους θα ωφελήσει τη χώρα γιατί θα μειωθούν οι τόκοι που καταβάλλει κάθε χρόνο το κράτος. Θα έχει, βέβαια, και επιπτώσεις, που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν.
Σημειώνεται ότι εάν στο PSI (PRIVATE SECTOR INVOLVEMENT) έχει συμμετάσχει το 90% των Τραπεζών που έχουν ομόλογα ελληνικού δημοσίου αξίας 150 δισ. (δηλαδή 135 δισ.) τότε με 21% κούρεμα το όφελος θα είναι 27,5 δις, αφού δηλώνει συμμετοχή το 90% των ιδιωτών.
Εάν το κούρεμα είναι 50% τότε θα περικοπούν (με 90%) κεφάλαια 67,5 δισ. €, δηλαδή το 50% των 135 δισ. (αφού έχουν δηλώσει το 90%). Έναντι αυτού του οφέλους των 67,5 δις θα απαιτηθούν κεφάλαια 30 δις για τις ελληνικές τράπεζες και 15 δις για τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή συνολικά 45 δισ. που είναι χειρότερο κατά 22,5 δισ. από το κούρεμα 21%.
Ωστόσο, αυτά που πρέπει να εξασφαλιστούν είναι η βιωσιμότητα της χώρας και το μέλλον των πολιτών της. Για να έχουν μέλλον οι Έλληνες πρέπει να υπάρξει συνολική και σφαιρική λύση από την Ευρώπη, που να ικανοποιεί όλες τις πτυχές του θέματος.
Πρέπει η Ευρώπη να δημιουργήσει έναν μηχανισμό που θα μπορέσει να δώσει τις απαραίτητες κεφαλαιακές ενέσεις. Πρέπει επίσης να υπάρξει ένα σχέδιο Μάρσαλ, ισχυρό, που θα μπορέσει να κινήσει ξανά τη μηχανή της ανάπτυξης. Σήμερα βλέπουμε πως το έλλειμμα δεν μειώνεται και λόγω της βαθύτερης ύφεσης.
Τέλος, όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν μόνο αν η χώρα μπει σε δρόμο που θα οδηγεί σε διατηρήσιμα πρωτογενή πλεονάσματα. Χωρίς πρωτογενή πλεονάσματα κάθε συζήτηση για αποσπασματική διαγραφή χρέους είναι περιττή, μη επιτεύξιμη και κυρίως καταστροφική και επικίνδυνη.
Euro2day.gr, 7/10/2011 (Τελ. Ενημ.: 17/10/11)
