Πρόταση για την ρευστότητα

Έχει έρθει πλέον το πλήρωμα του χρόνου και είναι ανάγκη - λόγω της πίεσης που μας ασκούν οι εταίροι - να πάρουμε αποφάσεις δύσκολες, που ίσως υπό άλλες συνθήκες να αρνούμασταν να συζητήσουμε. Πρέπει να προσπεράσουμε διλήμματα προς όφελος της οικονομίας και της αποκατάστασης της αξιοπιστίας μας. Να πούμε ένα μεγάλο «ναι» στον επαναπατρισμό της παγκόσμιας διαχείρισης αδήλωτων κεφαλαίων (και όχι απλώς κεφαλαίων), βάζοντας όλοι μας - και εγώ μαζί- στην άκρη τις όποιες ενστάσεις. Το επιβάλλουν οι συνθήκες, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα έχουν και οι αδύναμοι οφέλη. Ωστόσο, χρειάζεται τόλμη, για η διατυπωθείσα πρόταση είναι θετική και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά θεωρώ πως πρέπει να δούμε τα πράγματα με περισσότερο ρεαλισμό. Όχι όπως επιχειρείται τώρα, υπέρ μιας βραχυπρόθεσμης διοικητικής υποστήριξης της ρευστότητας των τραπεζών. Για παράδειγμα θα μπορούσε να επιβληθεί για ένα μικρό ποσοστό, το πολύ 10% (γιατί στη πράξη, σύμφωνα με τους κανόνες επαγγελματικής διαχείρισης, θα ανήρχετο σε 30% - 50%), των επαναπατριζόμενων κεφαλαίων να τοποθετείται σε ελληνικές τράπεζες ως καταθέσεις της επιλογής του επενδυτή/καταθέτη. Με τη σημερινή μορφή, το μέτρο δεν θα φέρει αποτέλεσμα. Ένα όλα αυτά τα κεφάλαια, ακόμα και τα προνομιακά εφοπλιστικά περνούσαν αποδεδειγμένα στην παγκόσμια διαχείριση τραπεζών, ή/και χρηματιστηριακών εταιριών που λειτουργούν από την Ελλάδα, θα απέφεραν πολλαπλάσια έσοδα στο διηνεκές, που σε συνδυασμό και με άλλα θεσμικά μέτρα, θα μπορούσαν να αναδείξουν τη χώρα σε διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο. Τα κρατικά έσοδα από τη διαχείριση αποδεδειγμένα είναι πολλαπλάσια από τον απλό επαναπατρισμό των κεφαλαίων. Ως ΣΜΕΧΑ είμαστε έτοιμοι να εισηγηθούμε τέτοια μέτρα που ισχύουν στο Λουξεμβούργο, όπως για παράδειγμα: α) ελάφρυνση της φορολογίας των επενδυτών και όχι των ελληνικών χρηματοπιστωτικών εταιριών και β) μείωση μετοχικού κεφαλαίου για ίδρυση ΑΕΔΑΚ στα επίπεδα των χωρών της Ε.Ε., αν θέλουμε στη πράξη να καταργήσουμε κλειστά επαγγέλματα και μονοπώλια, προνόμια που έχουν επιβληθεί με σκόπιμους νόμους. ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να τονιστεί πως μέτρα όπως τα παραπάνω δεν απαιτούν καμία απολύτως επιδότηση ή δημοσιονομική δαπάνη. Το μόνο που χρειάζεται είναι η λήψη κατάλληλων θεσμικών μέτρων από αυτούς που έχουν τη θεσμική θέση και την εξυπνάδα να ακούσουν τους ειδικούς που έχουν τη γνώση. Έτσι το Δημόσιο θα κέρδιζε περισσότερα μέσω ανάπτυξης, φορολογητέων εσόδων, μείωσης της ανεργίας και αύξησης των εσόδων από ασφαλιστικές εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων. Παράλληλα και οι Τράπεζες θα είχαν απεριόριστη ρευστότητα.