Ψεύτικες Λύσεις

Το κράτος έχει ανάγκη από αναδιοργάνωση. Η μη πληρωμή υποχρεώσεων και η μείωση μισθών είναι προσωρινή και ψεύτικη λύση για τη μείωση του ελλείμματος. Για να υπάρξουν μόνιμα οφέλη πρέπει να γίνει οργάνωση του δημόσιου τομέα από την αρχή. Αυτή την οργάνωση δεν μπορούν να την κάνουν πολιτικοί, που βέβαια τη θεωρούν αναγκαία αφού έχουν υποσχεθεί επανανίδρυση. Πρέπει να έρθουν ειδικοί που θα δημιουργήσουν διαγράμματα ροής, θα καταγράψουν τα τωρινά βήματα, θα απλοποιήσουν διαδικασίες, θα καταργήσουν γραφειοκρατικές περιττές διατυπώσεις, θα μετρήσουν βάσει διεθνών προκαθορισμένων χρόνων αντικειμενικά την ποσότητα και την ποιότητα εργασίας καθώς και την παραγωγικότητα, θα ξαναμοιράσουν αρμοδιότητες, θα μετακινήσουν υπαλλήλους και θα σουλουπώσουν τον δημόσιο τομέα, δημιουργώντας τις απαραίτητες οικονομίες κλίμακας και περιορίζοντας παράλληλα αισθητά το κόστος λειτουργίας του. Βάσει παρόμοιας παρελθούσης εμπειρίας μου η εξοικονόμηση θα ανέλθει σε 30-50% χωρίς απολύσεις. Δυστυχώς η Κυβέρνηση δεν προχωρεί στις απαραίτητες αλλαγές, δεν δίνει αναπτυξιακή προοπτική στην οικονομία, δε συλλαμβάνει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, δεν εμπιστεύεται τις ελληνικές εταιρείες και το μόνο που πετυχαίνει είναι εξάρθρωση της μεσαίας τάξης. Η τάξη αυτή αγωνιά για το μέλλον της και το ίδιο πράττει αυτήν την περίοδο όποιος είναι εργαζόμενος ή έχει μία μικρή ή μεγάλη επιχείρηση της οποίας τα έξοδα είναι σταθερά, ενώ ο τζίρος καταρρέει. Όμως δεν αγωνιούν οι πολιτικοί. Ο αριθμός των βουλευτών δε μειώθηκε και τα προνόμιά τους παραμένουν υψηλά. Όποιος αγωνιά και αναζητά τρόπους να παράξει έργο ή/και να κρατήσει την επιχείρησή του σήμερα, βρίσκεται στο γραφείο του, όχι σε διακοπές. Όμως και η Τρόικα, «εάν έχει καλούς σκοπούς», θα πρέπει να πιέσει προκειμένου να γίνει αναδιοργάνωση στο δημόσιο τομέα άμεσα. Δεν μπορεί να μη βλέπει ότι μία μείωση μισθών και συντάξεων και μία αναβολή πληρωμών λύνει ψεύτικα το πρόβλημα. Πρέπει να απαιτήσει την αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα. Πρέπει επιπλέον και η Κυβέρνηση που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της τρόικας να ιεραρχήσει τις προτεραιότητές της. Θέλει για παράδειγμα οι ελληνικές τράπεζες να γίνουν θυγατρικές τραπεζών του εξωτερικού; Αν αυτό θέλει τότε ακολουθεί σωστή πολιτική. Αν όμως τις θέλει στα χέρια Ελλήνων, θα πρέπει να δει ποιους θα προσλάβει για να τις αξιολογήσουν και ποιοι επιχειρηματίες έχουν την οικονομική επιφάνεια να τις στηρίξουν, έναντι των καραδοκούντων ξένων. Αυτούς όμως, όπως π.χ. τους πλοιοκτήτες, αντί να τους στηρίζει τους πολεμά… Οι λόγοι άραγε είναι επικοινωνιακοί ή έχουν σκοπιμότητα; Δεν γίνεται αντιληπτό ότι τα κεφάλαια μεταφέρονται στην Ε.Ε. πιο εύκολα από τα πλοία;